D'r in, d'r uit...

Carnaval is inmiddels al afgelopen maar een grotere cultuurschok had ik niet kunnen hebben. Carnaval in en Tanzania uit. Meteen weer volle bak terug in Nederland zonder ook maar tijd te hebben gehad om enigszins te acclimatiseren. Even terug naar de laatste paar dagen in Tanzania.

Van de laatste drie dagen die ik nog niet verslaan heb in mijn blog was mijn laatste dag: woensdag, de dag waar het meeste gebeurde. De andere dagen waren kleine dingetjes als gedag zeggen en de routine volgen. Nee, woensdag was de dag dat eigenlijk alles bij elkaar kwam. Ik zal even uitleggen welke definitieve invulling ik heb gegeven aan het goede doel. Het bedrag van 1007,5 euro heb ik verdeeld over twee (eigenlijk drie) dingen.

1: respectievelijk de helft van het bedrag is gegaan naar een weeshuis. Cradle of Love. Het weeshuis heeft twee Australische managers en een Amerikaanse oprichtster. Ik heb een bezoek gebracht aan het weeshuis en daar bleken problemen te zijn waar ikzelf niets voor kon kopen en schenken. Een lekkend dak, babyvoeding, de bouw van een extra vertrek om vrijwilligers in onder te brengen zodat er 24/7 professionele hulp geboden kan worden. Ik heb besloten het geld naar hun over te maken want geen van deze dingen zou ik zelf met goederen kunnen verhelpen. Projecs Abroad heeft me verzekerd dat dit een veilige manier van sponsoren was. www.cradleoflove.com

2 en 3: de rest van het geld heb ik verdeeld over twee doelen op mijn schooltje daar. Dat heb ik jullie verteld in een vorig verhaal. Het is uiteindelijk zo gelopen: ik heb ten eerste 73 boeken gekocht voor ze. Deze boeken zijn lesboeken waar de leerlingen uit kunnen studeren, tot op heden was de situatie zo dat alles vanuit één boek gekopieerd werd op het bord door de lerares en van daar uit weer gekopieerd werd in het schrift door de leerlingen. Dit zorgde ervoor dat er geen verdere ruimte was voor andere bezigheden. Doordat ze nu de boeken zelf hebben valt het hele gekopieer weg en kan Madam Neema (hoofdlerares en beste leraar op de school) haar tijd een stuk nuttiger besteden want het is echt een goede lerares. Het andere wat ik voor ze gekocht heb is nog in de maak, de tent. Ik wilde samen met mijn coördinator binnen de organisatie een tent gaan kopen voor de school om een nieuw klaslokaal te creëren, er zitten kinderen van 3 klassen in één en hetzelfde lokaal met twee leraren voor de klas, dat is geen doen en je kunt goed zien dat de kinderen moeite hebben met de aandacht verdelen en bij de les houden. Vandaar de tent. Nu is het zo dat in het lokale winkeltje geen tenten te koop waren die ik voor ogen had. Die tent moest dus vanuit het niets gemaakt worden in een plaatsje tegen Arusha aan. Nu ben ik dus terug in Nederland en heeft Projects Abroad de taak overgenomen om voor de tent te zorgen, alles loopt echter wel via mij. www.tanzania-children.org
Dit is dus wat ik gedaan heb met het geschonken geld, ik durf zeker te zeggen dat ik een verschil gemaakt heb, al is het maar klein. De kinderen daar en de mensen om me heen in Tanzania waren en zijn heel erg blij met wat ik daar gedaan heb, ik kreeg complimenten van mijn Swahili lerares en ik moet van Peter Paul Ndelwa en zijn vrouw Neema iedereen die mij gesteund heeft en een bijdrage geleverd heeft heel erg bedanken, hun gebeden zijn met jullie en ze zijn diep ontroerd. Het voelt fantastisch om mensen blij te maken met zo'n simpele dingen, wanneer ik de boeken overhandigde aan Peter zag ik de tranen in zijn ogen schieten en ik denk dat hij me wel 5 minuten de hand heeft geschud. Heel indrukwekkend om hem zo te zien. Bij terugkomst in Nederland heb ik hem meteen gemaild en uit zijn reactie blijkt wel hoe dankbaar hij is. Ik zal iets citeren: "we take this opportunity to thank you and everyone at you country who was among those supporting you to come and help into buying the books, we highly appreciate you so much. Tell everybody that our prayers are with them (...) you have been so different, in few days already you have communicated to us, this proves to me Daan that you are faithful, genuine, full of integrity, God bless you indeed." Dat raakte me wel even moet ik zeggen...

De laatste dag was er een van uitersten. Ik stond op met darmen die enorm van streek waren, als jullie begrijpen wat ik bedoel. Erg vervelend want er moesten 73 boeken gekocht worden. Na een tijdje ging het wat beter en te voet voor de laatste keer naar de stad gegaan om in het centrum bij de boekhandel de boeken te kopen, daar nog onderhandeld over de 'blanke prijs', toch nog met 7% naar beneden gekregen! Uiteindelijk met mijn vaste taxichauffeur de boeken naar het schooltje gebracht en overhandigd aan de directeur, Peter. Zijn reactie heb ik je zojuist beschreven. Ook de leerlingen waren euforisch kun je wel zeggen. Echt waar, de mensen daar zijn zo ongelooflijk blij met educatie etc, je kunt ze hier blij maken met een PlayStation en daar met een leesboek. Er werden nog een aantal foto's gemaakt en de dag kon weer door, maar alles was een beetje uit ritme. Heel erg vreemd, de sfeer was erg gelukkig maar ook erg verdrietig. Leerlingen die afscheidsbrieven af kwamen geven en ook leerlingen die heel erg blij kwamen vertellen hoe geweldig ze de boeken vonden. Mijn laatste les heb ik gewoon met ze zitten kletsen, ze doen zweren alles er aan te doen om hun school voort te zetten en dromen na te leven. De nodige tranen vloeide, ook bij mij. Niet leuk om deze kinderen waar je in twee maanden een sterke band mee opbouwt te moeten verlaten om ze vervolgens waarschijnlijk nooit meer te zien. Ja, ik had het er wel moeilijk mee moet ik zeggen. Na een hele grote groepsknuffel met de leerlingen heb ik the Gohechi Centre verlaten. Ik ben daarna op het kantoor van Projects Abroad gedag weesten zeggen tegen al de medewerkers daar, ook ontzettend lieve mensen, om vervolgens de laatste uurtjes thuis te slijten. Ik had geen beter gastgezin kunnen wensen, mensen die open stonden voor alles, mooie gesprekken mee gehad over de cultuurverschillen. Mijn papa en mama zijn Harrie en Rianne maar ik heb er in Afrika ook nog twee zitten, mijn surrogaat ouders: Emanuel en Victoria Elihaki, mooie mensen die door hard werken een fatsoenlijk bestaan op hebben kunnen bouwen om zo hun kinderen ook een goede toekomst te kunnen bieden. In het laatste uur voor mijn vertrek heb ik met mijn papa daar nog een biertje gedronken, een Serengeti biertje, dat smaakte wel! De rit naar het vliegveld was niet verdrietig of vervelend want het was geen vaarwel, het was tot ziens. 

Nu ben ik al weer even terug in Nederland, het echte leven is weer begonnen. Volop aan het werk en in september weer studeren. Ik wil iedereen die me gevolgd, gesteund en geholpen heeft heel erg bedanken. De lieve en leuke reacties op mijn verhalen, de belangstelling. Het was me een eer om jullie te laten meegenieten van mijn avonturen, leuke en minder leuke dingen heb ik meegemaakt maar alles bij elkaar is deze hele ervaring me heel veel meer waard dan dat het me gekost heeft. 

Mocht je ooit naar Arusha gaan en gebruik willen maken van een taxi. Bel deze man: Gilbert! Ik heb hem beloofd iedereen zijn nummer te geven dus bij deze. De man is echt te vertrouwen. +255 784 997 790

Het laatste wat ik de kinderen op school bijgebracht heb in tranen was: there are two types of tears, tears of sadness and tears of joy. Those of sadness because you are sad but those of joy because you are very very happy!!! Dat laatste was bij mij het geval want op dat moment was ik intens gelukkig.

X Daan