Over sterk zaad gesproken...
Door: Daan
Blijf op de hoogte en volg Daan
27 Januari 2014 | Tanzania, Arusha
Deze afgelopen week was niet heel bijzonder op een paar punten na. Dus zal ik proberen om een beeld te schetsen van de stad en van de dagelijkse dingen die thuis niet bepaald dagelijks zouden zijn.
Nummer 1 is de dala dala. Dat is het het vervoersmiddel waar iedereen hier gebruik van maakt. Het zijn kleine busjes met ongeveer 15 zitplaatsen. Deze busjes worden bemand door twee individuen, de chauffeur en de 'conducteur'. Chauffeur spreekt voor zichzelf, conducteur vraagt wat uitleg. Bij hem wordt betaald, het is een goed gebekte man die als opdracht heeft om zijn dala dala vol te krijgen. De busjes zijn particulier en maken winst aan de hand van het aantal passagiers. Ik persoonlijk vind dit een geweldig vervoersmiddel, alle lagen van de samenleving maken gebruik van deze busjes en het is zoals zoveel dingen hier een gekkenhuis. Herinnert u zich de 15 zitplaatsen nog, het grootste aantal wat ik gemeten heb is 26 personen in een dala dala... De kosten zijn lachwekkend, 400 tsh, dat is nog geen 10 eurocent en er gebeuren de gekste dingen in. Een van de vrijwilligsters hier is er in ten huwelijk gevraagd en een andere werd door een man gevraagd of ze toevallig zijn kind wilde baren. Ze zijn top! Moet er alleen wel uitkijken dat er niets gejat wordt. Een mzungu in een dala dala is een reden voor een dief om aan boord te treden. Oh en ze komen om de 30 seconden langs, dat is wel wat anders dan een keer in het uur in Beers. Oké vooruit, twee keer in het uur, een naar Best en een naar Tilburg.
Nummer 2 is het eten. Ik eet hier niets dan rijst, frietjes en nog meer rijst. Elk avondmaal bij mijn gastgezin bestaat uit rijst met een banaan en een vlees-, vis- of bonensaus, daar naast heel veel vers fruit! De eerste keer dat ik hier een ananas proefde dacht ik: oooh, dus dit is hoe een ananas hoort te smaken!? Het is heerlijk hoor, de rijst, maar na een week of 2 begint het te vervelen dus van iedere avond uiteten wordt genoten! Dat gebeurt hier voornamelijk bij Via Via, een restaurant/uitgaansgelegenheid waar je voor een goede prijs goed kunt eten (tip nummer 3). Dit is de thuisbasis voor Projects Abroad vrijwilligers.
En nummer 3 is school. School is hier een totaal ander begrip dan bij ons. Er zijn een paar soorten scholen: internationale scholen, dat zijn de beste waar je naar toe kan gaan, ze houden zich aan een soort wereld curriculum en er wordt lesgegeven in 't Engels, dan heb je de school waar ik werk, door mensen opgericht om een ideaal na te streven, hier wordt het Tanzaniaanse curriculum gebruikt en in het Engels lesgegeven, daaronder heb je de overheidsscholen waar men het Tanzaniaanse curriculum aanhoudt maar in het Kiswahili lesgeeft. Op de school waar ik werk is het ideaal fantastisch, Peter Paul heeft goede ideeën en hij is erg open-minded, de uitvoering is echter wat minder. Er is een vrouw die goed Engels kan en ook goed les kan geven zij staat voor de oudste kinderen, die kinderen zijn dan ook redelijk goed in Engels en pikken de stof snel op. Op de andere klassen staan leraressen die amper Engels spreken, de kinderen zijn verplicht Engels te praten in de klas. Dat is een goed ding maar een beetje onrealistisch als je ziet dat de leraressen zelf bijna geen Engels kunnen. Daar naast is het vaak zo dat de kinderen te moeilijke stof krijgen, kinderen van 2 of 3 die al woorden moeten leren in plaats van letters of klanken, zo zijn er nog veel andere gevallen. Omdat ook wij ons moeten houden aan het curriculum is het lastig om dingen te doen die daarbuiten gaan. Ik voel me een beetje een slaaf van de methode. Gelukkig kan ik de stof die daar in staat op welke manier dan ook presenteren en behandelen. Ondanks dat het er hier soms vreemd aan toe gaat zijn de intenties en ideeën zeker goed. Ik zal een voorbeeld geven van beide. De maandag dat wij nog op safari waren was een van de leraressen ziek, dinsdag hoorde wij van de leerlingen dat er geen vervanging was en dat ze dus van 8 uur tot 10 over 4 alleen, zonder toezicht in het lokaal hadden gezeten... Dat is in Nederland gewoon illegaal. Een voorbeeld van de goede ideeën: one person can make a difference, join us today "gohechi children centre organization" fighting poverty through education.
Het weekend was vergeleken met de rest van de week wat drukker. Zaterdag zijn we met een groep van 16 man naar een maasai dorp gegaan. Een van de coördinatoren van Projects Abroad is een Maasai, afgelopen donderdag hadden we van hem een soort workshop over de cultuur en gebruiken van de Maasai. Daarin werd verteld over het trouwen, het besnijden, de polygamie en de klederdracht. In de Maasai cultuur is het heel gewoon om als jongen al te trouwen met een meisje van 5, niet om al mee samen te leven maar puur en alleen voor het meisje, dat ze weet dat ze al vast zit aan een man. Echter hebben beide partijen daar niets over te zeggen, de ouders beslissen en het meisje wordt 'geruild' tegen een stuk of 6 koeien. Trouwen is voor de meisjes niet leuk, tegen hun zin en daarom is het dan ook dat iedere keer als een meisje naar haar man moet ze moet huilen. Ook is het gebruikelijk voor een man om meerdere vrouwen te hebben, Robert, de Maasai man van Projects Abroad, had een buurman die 18 vrouwen had, ongeveer 90 kinderen en meer dan 100 kleinkinderen, sterk zaad!
De jongens én meisje worden besneden in de Maasai cultuur. De jongen ongeveer rond zijn 16e en de meisjes iets eerder. Mocht u op het moment aan het eten zijn wil ik adviseren om verder te lezen bij §. Bij de jongens is het ongeveer hetzelfde als in westerse landen behalve dat het zonder verdoving gebeurt en de jongen moet doodstil blijven liggen, ook al beweegt een vinger wordt hij als slappeling gezien, niet in staat om later zwaardere situaties aan te kunnen. Bij de meisjes is het een ingreep om het seksuele genot te verminderen en dus wordt de clitoris weggesneden.
§ De klederdracht bestaat uit 3 kleden die op een bepaalde manier omgeslagen worden en daarbij komt een knuppel en een kapmes. Toen we zaterdag in de beruchte dala dala naar het dorp reden, zo'n 50 kilometer van Arusha zijn we onderweg een aantal politie controles tegen gekomen... Wat een corrupte bedoeling. Over de 4 controles moesten we in totaal maarliefst 80.000 tsh aftikken. Dat is nu niet bepaald veel omgerekend naar euro's maar hier kun je er genoeg mee doen en het beland allemaal in hun eigen binnenzak. Maar goed, eenmaal aangekomen in het dorp stond de vader van Robert (twee vrouwen 14 kinderen en een aantal kleinkinderen) ons al op te wachten, ik kan met zekerheid zeggen, ondanks wat controverse, dat hij de aardigste liefste en vriendelijkste Tanzaniaan is die ik tot noch toe heb ontmoet. Na ons het dorp, de hutten en de waterpoel was geshowd stond ons een lunch te wachten. Rijst met vleessaus en spinazie. Onder het genot van een mierzoet kopje thee kwam het gesprek wat los. Omdat de vader geen Engels sprak werd alles vertaald door Robert. Er werd gevraagd waarom ik nog geen kinderen had en getrouwd was, waarom dat mannen evenveel aten als de vrouwen, daar werden we zelfs om uitgelachen. Voor de vrouwen, als ze een Maasai wilde trouwen dan moesten ze het nu zeggen want dan kon vader wel met de ouders praten om de hoeveelheid koeien vast te stellen. Verder was het een heel ruimdenkende man want zwart of wit, dat maakte hem niets uit, ook de verandering in de cultuur was geen probleem, zijn zoon die half buiten de cultuur en het dorp leefde kon hij ook wel mee leven. Het was wel een hele trotse man, zoals een Belgisch meisje zei: allee, hij is wel fier zeg! Ik vroeg hem hoeveel leeuwen hij ooit had gedood, ook deel van de cultuur. Een leeuw kan het vee doden en daar moeten ze niets van hebben. Hij kon het niet met zekerheid zeggen maar 't kwam neer op heel erg veel. Dat gezegd hebbende was het bezoek afgerond, we werden met zijn 16en weer in de dala dala gepropt plus vader, tweede moeder en neef van Robert die een lokale markt gingen bezoeken.
Gisteren (zondag) zijn we met mama en baba naar de kerk gegaan. Erg vroeg moesten we opstaan, tien voor 7 zouden we vertrekken, daar aangekomen werden de vrouwen van de mannen gescheiden, mannen (baba en ik dus) naar rechts en de vrouwen naar links. De hele dienst was in het Kiswahili maar dat maakte niets uit, wat een bijzondere ervaring. Ik ben helemaal niet gelovig maar als het er zo aan toeging in Nederland zou ik wat vaker naar de kerk gaan. Ik zal het even verduidelijken. Bij opening van de dienst werd er een lied gezongen, uit het niets, vierstemmig. Dat klonk fantastisch, als een klap in je gezicht kwam het binnen, slik. Daarna werd er veel gesproken, gezongen, nog meer gezongen en bidden, veel bidden. Er was een gospelkoor aanwezig die zo nu en dan voor wat achtergrond muziek zorgde, een upbeat tempo onder de swingende liedjes. Alles bij elkaar duurde het 2 uur. Na de dienst met zijn allen ontbijten in de stad.
Na het ontbijt gingen baba en mama naar huis en wij bleven in de stad, een markt bezoeken, boodschappen doen (we snakten naar westers eten en chocolade) en lunchen. Gisteren was het ook Australia day, een soort Koninginnedag, oh, mijn excuses ik bedoel natuurlijk Koningsdag. Er zijn hier veel Australiërs en dus moest het gezamenlijk gevierd worden met drankspelletjes en lekker eten. Lange maar goede dag dus.
We hebben het idee opgepikt om naar Zanzibar te gaan voor een lang weekend. Daar wordt komende week alles voor gepland. En ik denk dat we komende zondag gaan hiken op mt. Kilimanjaro, goede vooruitzichten dus! Jullie lezen het volgende week.
X Daan
Nummer 1 is de dala dala. Dat is het het vervoersmiddel waar iedereen hier gebruik van maakt. Het zijn kleine busjes met ongeveer 15 zitplaatsen. Deze busjes worden bemand door twee individuen, de chauffeur en de 'conducteur'. Chauffeur spreekt voor zichzelf, conducteur vraagt wat uitleg. Bij hem wordt betaald, het is een goed gebekte man die als opdracht heeft om zijn dala dala vol te krijgen. De busjes zijn particulier en maken winst aan de hand van het aantal passagiers. Ik persoonlijk vind dit een geweldig vervoersmiddel, alle lagen van de samenleving maken gebruik van deze busjes en het is zoals zoveel dingen hier een gekkenhuis. Herinnert u zich de 15 zitplaatsen nog, het grootste aantal wat ik gemeten heb is 26 personen in een dala dala... De kosten zijn lachwekkend, 400 tsh, dat is nog geen 10 eurocent en er gebeuren de gekste dingen in. Een van de vrijwilligsters hier is er in ten huwelijk gevraagd en een andere werd door een man gevraagd of ze toevallig zijn kind wilde baren. Ze zijn top! Moet er alleen wel uitkijken dat er niets gejat wordt. Een mzungu in een dala dala is een reden voor een dief om aan boord te treden. Oh en ze komen om de 30 seconden langs, dat is wel wat anders dan een keer in het uur in Beers. Oké vooruit, twee keer in het uur, een naar Best en een naar Tilburg.
Nummer 2 is het eten. Ik eet hier niets dan rijst, frietjes en nog meer rijst. Elk avondmaal bij mijn gastgezin bestaat uit rijst met een banaan en een vlees-, vis- of bonensaus, daar naast heel veel vers fruit! De eerste keer dat ik hier een ananas proefde dacht ik: oooh, dus dit is hoe een ananas hoort te smaken!? Het is heerlijk hoor, de rijst, maar na een week of 2 begint het te vervelen dus van iedere avond uiteten wordt genoten! Dat gebeurt hier voornamelijk bij Via Via, een restaurant/uitgaansgelegenheid waar je voor een goede prijs goed kunt eten (tip nummer 3). Dit is de thuisbasis voor Projects Abroad vrijwilligers.
En nummer 3 is school. School is hier een totaal ander begrip dan bij ons. Er zijn een paar soorten scholen: internationale scholen, dat zijn de beste waar je naar toe kan gaan, ze houden zich aan een soort wereld curriculum en er wordt lesgegeven in 't Engels, dan heb je de school waar ik werk, door mensen opgericht om een ideaal na te streven, hier wordt het Tanzaniaanse curriculum gebruikt en in het Engels lesgegeven, daaronder heb je de overheidsscholen waar men het Tanzaniaanse curriculum aanhoudt maar in het Kiswahili lesgeeft. Op de school waar ik werk is het ideaal fantastisch, Peter Paul heeft goede ideeën en hij is erg open-minded, de uitvoering is echter wat minder. Er is een vrouw die goed Engels kan en ook goed les kan geven zij staat voor de oudste kinderen, die kinderen zijn dan ook redelijk goed in Engels en pikken de stof snel op. Op de andere klassen staan leraressen die amper Engels spreken, de kinderen zijn verplicht Engels te praten in de klas. Dat is een goed ding maar een beetje onrealistisch als je ziet dat de leraressen zelf bijna geen Engels kunnen. Daar naast is het vaak zo dat de kinderen te moeilijke stof krijgen, kinderen van 2 of 3 die al woorden moeten leren in plaats van letters of klanken, zo zijn er nog veel andere gevallen. Omdat ook wij ons moeten houden aan het curriculum is het lastig om dingen te doen die daarbuiten gaan. Ik voel me een beetje een slaaf van de methode. Gelukkig kan ik de stof die daar in staat op welke manier dan ook presenteren en behandelen. Ondanks dat het er hier soms vreemd aan toe gaat zijn de intenties en ideeën zeker goed. Ik zal een voorbeeld geven van beide. De maandag dat wij nog op safari waren was een van de leraressen ziek, dinsdag hoorde wij van de leerlingen dat er geen vervanging was en dat ze dus van 8 uur tot 10 over 4 alleen, zonder toezicht in het lokaal hadden gezeten... Dat is in Nederland gewoon illegaal. Een voorbeeld van de goede ideeën: one person can make a difference, join us today "gohechi children centre organization" fighting poverty through education.
Het weekend was vergeleken met de rest van de week wat drukker. Zaterdag zijn we met een groep van 16 man naar een maasai dorp gegaan. Een van de coördinatoren van Projects Abroad is een Maasai, afgelopen donderdag hadden we van hem een soort workshop over de cultuur en gebruiken van de Maasai. Daarin werd verteld over het trouwen, het besnijden, de polygamie en de klederdracht. In de Maasai cultuur is het heel gewoon om als jongen al te trouwen met een meisje van 5, niet om al mee samen te leven maar puur en alleen voor het meisje, dat ze weet dat ze al vast zit aan een man. Echter hebben beide partijen daar niets over te zeggen, de ouders beslissen en het meisje wordt 'geruild' tegen een stuk of 6 koeien. Trouwen is voor de meisjes niet leuk, tegen hun zin en daarom is het dan ook dat iedere keer als een meisje naar haar man moet ze moet huilen. Ook is het gebruikelijk voor een man om meerdere vrouwen te hebben, Robert, de Maasai man van Projects Abroad, had een buurman die 18 vrouwen had, ongeveer 90 kinderen en meer dan 100 kleinkinderen, sterk zaad!
De jongens én meisje worden besneden in de Maasai cultuur. De jongen ongeveer rond zijn 16e en de meisjes iets eerder. Mocht u op het moment aan het eten zijn wil ik adviseren om verder te lezen bij §. Bij de jongens is het ongeveer hetzelfde als in westerse landen behalve dat het zonder verdoving gebeurt en de jongen moet doodstil blijven liggen, ook al beweegt een vinger wordt hij als slappeling gezien, niet in staat om later zwaardere situaties aan te kunnen. Bij de meisjes is het een ingreep om het seksuele genot te verminderen en dus wordt de clitoris weggesneden.
§ De klederdracht bestaat uit 3 kleden die op een bepaalde manier omgeslagen worden en daarbij komt een knuppel en een kapmes. Toen we zaterdag in de beruchte dala dala naar het dorp reden, zo'n 50 kilometer van Arusha zijn we onderweg een aantal politie controles tegen gekomen... Wat een corrupte bedoeling. Over de 4 controles moesten we in totaal maarliefst 80.000 tsh aftikken. Dat is nu niet bepaald veel omgerekend naar euro's maar hier kun je er genoeg mee doen en het beland allemaal in hun eigen binnenzak. Maar goed, eenmaal aangekomen in het dorp stond de vader van Robert (twee vrouwen 14 kinderen en een aantal kleinkinderen) ons al op te wachten, ik kan met zekerheid zeggen, ondanks wat controverse, dat hij de aardigste liefste en vriendelijkste Tanzaniaan is die ik tot noch toe heb ontmoet. Na ons het dorp, de hutten en de waterpoel was geshowd stond ons een lunch te wachten. Rijst met vleessaus en spinazie. Onder het genot van een mierzoet kopje thee kwam het gesprek wat los. Omdat de vader geen Engels sprak werd alles vertaald door Robert. Er werd gevraagd waarom ik nog geen kinderen had en getrouwd was, waarom dat mannen evenveel aten als de vrouwen, daar werden we zelfs om uitgelachen. Voor de vrouwen, als ze een Maasai wilde trouwen dan moesten ze het nu zeggen want dan kon vader wel met de ouders praten om de hoeveelheid koeien vast te stellen. Verder was het een heel ruimdenkende man want zwart of wit, dat maakte hem niets uit, ook de verandering in de cultuur was geen probleem, zijn zoon die half buiten de cultuur en het dorp leefde kon hij ook wel mee leven. Het was wel een hele trotse man, zoals een Belgisch meisje zei: allee, hij is wel fier zeg! Ik vroeg hem hoeveel leeuwen hij ooit had gedood, ook deel van de cultuur. Een leeuw kan het vee doden en daar moeten ze niets van hebben. Hij kon het niet met zekerheid zeggen maar 't kwam neer op heel erg veel. Dat gezegd hebbende was het bezoek afgerond, we werden met zijn 16en weer in de dala dala gepropt plus vader, tweede moeder en neef van Robert die een lokale markt gingen bezoeken.
Gisteren (zondag) zijn we met mama en baba naar de kerk gegaan. Erg vroeg moesten we opstaan, tien voor 7 zouden we vertrekken, daar aangekomen werden de vrouwen van de mannen gescheiden, mannen (baba en ik dus) naar rechts en de vrouwen naar links. De hele dienst was in het Kiswahili maar dat maakte niets uit, wat een bijzondere ervaring. Ik ben helemaal niet gelovig maar als het er zo aan toeging in Nederland zou ik wat vaker naar de kerk gaan. Ik zal het even verduidelijken. Bij opening van de dienst werd er een lied gezongen, uit het niets, vierstemmig. Dat klonk fantastisch, als een klap in je gezicht kwam het binnen, slik. Daarna werd er veel gesproken, gezongen, nog meer gezongen en bidden, veel bidden. Er was een gospelkoor aanwezig die zo nu en dan voor wat achtergrond muziek zorgde, een upbeat tempo onder de swingende liedjes. Alles bij elkaar duurde het 2 uur. Na de dienst met zijn allen ontbijten in de stad.
Na het ontbijt gingen baba en mama naar huis en wij bleven in de stad, een markt bezoeken, boodschappen doen (we snakten naar westers eten en chocolade) en lunchen. Gisteren was het ook Australia day, een soort Koninginnedag, oh, mijn excuses ik bedoel natuurlijk Koningsdag. Er zijn hier veel Australiërs en dus moest het gezamenlijk gevierd worden met drankspelletjes en lekker eten. Lange maar goede dag dus.
We hebben het idee opgepikt om naar Zanzibar te gaan voor een lang weekend. Daar wordt komende week alles voor gepland. En ik denk dat we komende zondag gaan hiken op mt. Kilimanjaro, goede vooruitzichten dus! Jullie lezen het volgende week.
X Daan
-
27 Januari 2014 - 13:04
Els Koebrugge:
Wat heb ik weer genoten van je reisverslag Daan. Wat een ervaringen doe jij op zeg,fantastisch! Veel plezier !!! Xxxxxxxxx -
27 Januari 2014 - 13:56
Monique Huijbers:
Wat een fantastisch verhaal weer Daan. Je maakt veel mooie dingen mee en geniet van alle kleine dingen, leuk om te lezen! Haha en die rijst.. zal ik denk je nog rijst kunnen zien over een half jaar? ;)
Geniet, want de tijd zal voorbij vliegen!!
xx Monique -
27 Januari 2014 - 15:08
Mam:
Maar goed dat wij niet dezelfde gebruiken hebben als bij de Maasai!
Stel je voor Daan: 18 vrouwen en 90 kinderen, Poe, Poe!........
X, mam -
27 Januari 2014 - 16:08
Pap:
Super verhaal weer Daan. We moeten straks met z'n viertjes eens terug. Ik word steeds meer benieuwd hoe het er in Tanzania aan toe gaat. je verhalen zijn in ieder geval kraakhelder en mooi.
Hou je haaks
Pap -
27 Januari 2014 - 18:46
Ad En Leni:
Hoi Daan, op de eerste plaats onze complimenten voor je prachtige geschreven verslagen. Je hebt werkelijk schrijverstalent (moet je iets mee doen). Je maakt melding van het nationale vervoermiddel daar de dala dala. Voor ons heel herkenbaar, in Mozambique wordt het de chapa genoemd, de naam is anders maar voor de rest is het daar precies hetzelfde multi vervoermiddel. Als je ziet hoeveel mensen daar in gaan en daarnaast ik weet niet hoeveel bagage heb je constant het idee " als dat maar goed gaat". Op de een of andere manier gaat het toch (meestal) goed. Wij hebben in een dergelijk vervoermiddel, de dala dala dus, een zeven uur durende reis gemaakt (ong. vijfhonderd kilometer). Kun je ongeveer raden wat ik zei op onze eind -bestemming. Verder maak je daar echt schitterende dingen mee, pas je wel een beetje op dat jij daar ook niet in een mum van tijd een batterij kinderen op de wereld zet. Ze zullen je bij terugkomst in de beerzen vast weten te vinden. Daan, alle gekheid op een stokje, geniet nog volop van je verblijf daar en de groeten van ons. Ad en Leni. -
27 Januari 2014 - 19:29
Paul En Wilma:
Dag Daan, alweer een bijzonder mooi en duidelijk verslag. Wat ben je daar lekker aan het genieten zeg, ga hiermee door! En wat die kids betreft!! Heb je het kadootje al geopend?
Groetjes, Paul en Wilma. -
27 Januari 2014 - 20:19
Henny:
Ha Daan! Jou vorige brief met aandacht gelezen maar omdat er iets tussen was gekomen kon ik op dat moment niet reageren en later vergeten.
Ga zo even door dan is het klaar om in te binden.Geweldig wat je allemaal mag meemaken en dit draag je heel je leven mee met al die ervaringen.
Toen ik 18 was ben ik voor het eerst naar Kenia geweest en later op mijn 25 ste nog 'n keer en nu jij dit beschrijft zie en beleef ik die reis weer een beetje terug, heel herkenbaar vooral jou weekendtrips.
Fijn dat daar voldoende ruimte voor is om van alles te ontdekken. Het komend weekend ook weer iets in petto, het houd niet op.Geniet ervan! Groetjes, Henny
-
28 Januari 2014 - 21:00
Jopie:
Hallo Daan, rare jongens die Maasai, dat besnijden zie ik helemaal niet zitten, hopelijk leren ze dat nog een keer af, zeker bij de vrouwen, ahum.
Leuk dat je naar Zanzibar gaat, daar is Freddie Mercury geboren, misschien dat je er in de stad nog iets van ziet. Daan, het ga je goed!
Groeten, Jopie
-
28 Januari 2014 - 21:42
Henny:
Hoi Daan,
Weer een mooi verslag! Lijkt me fantastisch om een Maasai dorp te bezoeken. Je hebt weer veel bijzondere ervaringen opgedaan. Veel plezier in Zanzibar en ..... werk ze!
groetjes Henny -
30 Januari 2014 - 08:58
Raf:
Wat een ervaringen en
Je bewustwording dat niet alles vanzelfsprekend is, je kunt mooi en prettig schrijven, 2 maanden zijn zo voorbij, gr -
01 Februari 2014 - 22:45
Tinus En Jopie:
Hallo Daan,
Fijn om de stukjes te lezen over jouw belevenissen, je zet ze mooi neer! Zo krijgen we een idee van wat je allemaal meemaakt. Het is duidelijk meer dan alleen les geven waardoor je een betere kijk krijgt op het leven daar. Onlangs zagen we beelden op tv van Arusha en de omgeving van de Kilimanjaro, een prachtig landschap. Hopelijk kun je de komende weken nog veel leuke dingen doen en mooie contacten hebben met de mensen daar.
Lieve groet, -
02 Februari 2014 - 18:47
Oom Bert En Tante Ans:
Lieve daan, leuke verslagen heb je weer gemaakt.
Ik ben benieuwd hoe de Kilimanjaro straks bevalt.
Je maakt wat mee jongen! Zo zie je dat de wereld heel erg divers is en dat we van elkaar kunnen leren.
Ik kom je later thuis wel eens uithoren; hoe oud zijn de kinderen die naar jouw school gaan, hoeveel schoolgeld wordt er betaald, wat voor werk doen de ouders, wat is het vervolgonderwijs, hoe groot zijn de gezinnen enz enz. Ik ben nieuwsgierig, naar de toekomst van de kinderen en het land en wat jij daar van vindt.
Geniet ervan Daan en onthoud het allemaal ! Liefs van Ans en Bert.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
