From below the rivers
Door: Daan
Blijf op de hoogte en volg Daan
03 Februari 2014 | Tanzania, Arusha
De wereld staat aan onze kant! Een uitspraak die tekenend is voor deze afgelopen week.
Laat ik beginnen te zeggen dat ik sinds afgelopen week pas volledig gewend ben hier en het definitief een tweede thuis is geworden. Goede gesprekken met mama (schat van een mens) over de cultuurverschillen en over de dagelijkse gang van zaken zorgen ervoor dat ik mezelf beter weet te handhaven en een houding weet te geven die niet schreeuwt: toerist!! Ik voel me veilig (en tegelijkertijd ben ik ook voorzichtig hoor mama), dat is voornaam.
Voor ik vertrok wilde ik een blouse kopen met een of andere rare print. Natuurlijk is dat onmogelijk in jullie tijd van het jaar en dus hier maar op zoek gegaan. Ondanks winkels die ik met mama ben afgegaan, ook weinig succes. Dus als je het niet kunt kopen dan maar laten maken. Dit is nog zoiets, iedereen loopt hier in kleding die men zelf heeft laten maken, koop een paar meter stof, laat jezelf opmeten en zeg wat je wilt hebben, ze maken het voor je. Zo ook in mijn geval. We kwamen een winkel binnen en ik denk dat er wel zo'n 12 kilometer stof hing, daar iets uitgezocht en verteld wat ik wilde hebben. Uiteindelijk besloten van dezelfde stof ook maar een korte broek te laten maken. We zullen zien... Morgen is het klaar.
Het is leuk om al die verschillende nationaliteiten bij elkaar te zien, Deense... heel erg veel Deense, Australiers, Amerikanen, Fransmannen, Belgen, Italianen, Nederlanders, Britten, Slowaakse, ga zo maar door. Er werd mij een keer gevraagd waarom mijn Nederlands Engels accent anders is dan sommige anderen Nederlanders. 'Yeah, that's because I'm from below the rivers. Witte wel witte nie!?' Het werd niet echt begrepen maar dat zal wel aan hun liggen. Over het algemeen zijn ze wel gewoon snel van begrip hoor. Nu we het toch over taal hebben. Toen ik hier net was en Engels praatte had ik nogal de neiging om Nederlandse kreten door mijn Engels te gooien zoals: even kijken of echt waar!? Op het moment is dat juist andersom, er zijn hier een paar Nederlanders en wanneer ik hun zie vergeet ik ooit compleet Nederlands te praten of ik gooi er Engelse kreten doorheen zoals: Let me see of really?! Grappig hoe zoiets veranderd.
Donderdag was er weer een social, traditioneel Afrikaans drummen en dansen. Wat een lol hadden we. De danspasjes die ergens tussen de twist en hiphop geschaard kunnen worden was het eerste sporten wat ik hier gedaan heb waardoor het me niet uitmaakte dat ik mezelf compleet voor lul zette (u hebt de foto's vast wel op Facebook gezien). Na het dansen en drummen wachtte er een heerlijk Tanzaniaans buffet op ons. Nadat de buikjes vol waren ging het licht uit en de spot aan. Het was tijd voor een feestje. Na een uur of wat muziek ging deze uit en werd de dansvloer leeg gemaakt want het was tijd voor een dancebattle, een aantal locals namen plaats op de dansvloer, licht uit, spot... oh nee die was al aan... Een groepsdans van een minuut of 10 maakte dat de sfeer echt los kwam, de rest van de avond is geschiedenis.
De Zanzibar trip plannen gaat nog volledig volgens schema, vliegtickets geboekt, hotel geboekt, een gids vastgesteld met bijbehorend het meest fantastische programma, kort om dat moet goed komen. Het enige waar we rekening mee moeten houden is op tijd bij de veerpont zijn. We vliegen op Dar en vanaf het vliegveld moeten we binnen 2 uur bij de pont zijn. Ons is verteld dat dat ooit lastig is dus fingers crossed.
Het enige sombere van afgelopen week is dat Melanie naar huis is. Het Deense meisje uit mijn gastgezin waar ik het erg goed mee kan vinden. Ze is van zaterdag op zondag nacht vertrokken. Nu blijven Abby en Emily over waar ik het ook goed mee kan vinden.
Zondag, gisteren dus, zijn we met een stel naar de voet van de Kilimanjaro gegaan om te hiken. Eerst met de dala dala naar Moshi: de poort naar de Kilimanjaro en vanuit daar verder. Het eerste traject leidde ons naar een prachtige waterval. Toen we daar aankwamen snapte ik precies wat die schrijver van de bijbel met het paradijs bedoeld moest hebben. Daar hadden we de tijd om af te koelen, te zwemmen, heldhaftige foto's te nemen en te lunchen. We werden begeleid door 5 stoere locals die er uit zagen alsof ze dagelijks naar de sportschool gingen. Ik vond het wel grappig toen bleek dat geen van hen kon zwemmen, dat kwam omdat ze opgegroeid waren in een plaats waar geen water was. Na de lunch gingen we verder en moesten we het paradijselijke oord verlaten. We liepen een stuk en kwamen bij een huisje waar we plaatsnamen op bankjes. Daar kregen we bananen-wijn, het rook naar bier en smaakte naar niets, niet lekker. Na de alcohol was het tijd om naar het begin van een van de routes te gaan die je de berg op neemt. Er was een klein informatiecentrum en na wat uitleg en foto's rechtsomkeert, terug naar huis.
Er is hier zo veel waar je in het begin misschien een hekel aan hebt maar waar je jezelf aan gaat hechten zoals de klamboes, het lawaai overal, de drukte, het verkeer, de temperatuur en de taal die je niet spreekt. Omgekeerd zijn er ook dingen waar je jezelf in het begin niet zo aan stoort maar na langere tijd irritant begint te worden zoals dat iedereen je mzungu noemt, het eindeloze voorstellen en vragen waar je woont, waar je werkt, waar je vandaan komt, noem maar op, ook de straatverkopers die je tot kilometers achterna lopen, de rijst en het altijd en eeuwig stoffig zijn. Stiekem denk ik dat als ik eenmaal thuis ben ik ook die dingen wel ga missen. De ervaringen en de indrukken blijven komen, soms zelfs te veel om te kunnen verwerken. Het kost wat kruim maar het is het helemaal waard.
Op school gaat alles nog steeds goed, de leraren beginnen wat vragen te stellen en willen zelf ook leren, heel mooi om te zien. Peter Paul is op het moment heel druk met het regelen van een trip naar Londen om wellicht toekomstige sponsors te ontmoeten, spannend dus! Ik heb met mezelf afgesproken dat ik komende week ga besluiten wat precies mijn goede doel gaat worden. Voor degenen die dit gemist hebben: ik heb besloten mijn geld te verdelen, 50/50, mijn school en een weeshuis genaamd cradle of love ga ik blij maken met mijn fundraising. Daar zal ik komende week op afspraak gaan waar mij duidelijk wordt gemaakt wat er hoognodig moet komen zodat ik het voor ze kan kopen. Volgend blog zal het duidelijk worden voor jullie wat het is geworden. Ik ben best een beetje nerveus over het feit dat het veelal lastig is om te zien wat de primaire behoeften zijn maar ik word hier goed geholpen door de mensen van Projects Abroad.
Jullie horen volgende week weer van me.
X Daan
Laat ik beginnen te zeggen dat ik sinds afgelopen week pas volledig gewend ben hier en het definitief een tweede thuis is geworden. Goede gesprekken met mama (schat van een mens) over de cultuurverschillen en over de dagelijkse gang van zaken zorgen ervoor dat ik mezelf beter weet te handhaven en een houding weet te geven die niet schreeuwt: toerist!! Ik voel me veilig (en tegelijkertijd ben ik ook voorzichtig hoor mama), dat is voornaam.
Voor ik vertrok wilde ik een blouse kopen met een of andere rare print. Natuurlijk is dat onmogelijk in jullie tijd van het jaar en dus hier maar op zoek gegaan. Ondanks winkels die ik met mama ben afgegaan, ook weinig succes. Dus als je het niet kunt kopen dan maar laten maken. Dit is nog zoiets, iedereen loopt hier in kleding die men zelf heeft laten maken, koop een paar meter stof, laat jezelf opmeten en zeg wat je wilt hebben, ze maken het voor je. Zo ook in mijn geval. We kwamen een winkel binnen en ik denk dat er wel zo'n 12 kilometer stof hing, daar iets uitgezocht en verteld wat ik wilde hebben. Uiteindelijk besloten van dezelfde stof ook maar een korte broek te laten maken. We zullen zien... Morgen is het klaar.
Het is leuk om al die verschillende nationaliteiten bij elkaar te zien, Deense... heel erg veel Deense, Australiers, Amerikanen, Fransmannen, Belgen, Italianen, Nederlanders, Britten, Slowaakse, ga zo maar door. Er werd mij een keer gevraagd waarom mijn Nederlands Engels accent anders is dan sommige anderen Nederlanders. 'Yeah, that's because I'm from below the rivers. Witte wel witte nie!?' Het werd niet echt begrepen maar dat zal wel aan hun liggen. Over het algemeen zijn ze wel gewoon snel van begrip hoor. Nu we het toch over taal hebben. Toen ik hier net was en Engels praatte had ik nogal de neiging om Nederlandse kreten door mijn Engels te gooien zoals: even kijken of echt waar!? Op het moment is dat juist andersom, er zijn hier een paar Nederlanders en wanneer ik hun zie vergeet ik ooit compleet Nederlands te praten of ik gooi er Engelse kreten doorheen zoals: Let me see of really?! Grappig hoe zoiets veranderd.
Donderdag was er weer een social, traditioneel Afrikaans drummen en dansen. Wat een lol hadden we. De danspasjes die ergens tussen de twist en hiphop geschaard kunnen worden was het eerste sporten wat ik hier gedaan heb waardoor het me niet uitmaakte dat ik mezelf compleet voor lul zette (u hebt de foto's vast wel op Facebook gezien). Na het dansen en drummen wachtte er een heerlijk Tanzaniaans buffet op ons. Nadat de buikjes vol waren ging het licht uit en de spot aan. Het was tijd voor een feestje. Na een uur of wat muziek ging deze uit en werd de dansvloer leeg gemaakt want het was tijd voor een dancebattle, een aantal locals namen plaats op de dansvloer, licht uit, spot... oh nee die was al aan... Een groepsdans van een minuut of 10 maakte dat de sfeer echt los kwam, de rest van de avond is geschiedenis.
De Zanzibar trip plannen gaat nog volledig volgens schema, vliegtickets geboekt, hotel geboekt, een gids vastgesteld met bijbehorend het meest fantastische programma, kort om dat moet goed komen. Het enige waar we rekening mee moeten houden is op tijd bij de veerpont zijn. We vliegen op Dar en vanaf het vliegveld moeten we binnen 2 uur bij de pont zijn. Ons is verteld dat dat ooit lastig is dus fingers crossed.
Het enige sombere van afgelopen week is dat Melanie naar huis is. Het Deense meisje uit mijn gastgezin waar ik het erg goed mee kan vinden. Ze is van zaterdag op zondag nacht vertrokken. Nu blijven Abby en Emily over waar ik het ook goed mee kan vinden.
Zondag, gisteren dus, zijn we met een stel naar de voet van de Kilimanjaro gegaan om te hiken. Eerst met de dala dala naar Moshi: de poort naar de Kilimanjaro en vanuit daar verder. Het eerste traject leidde ons naar een prachtige waterval. Toen we daar aankwamen snapte ik precies wat die schrijver van de bijbel met het paradijs bedoeld moest hebben. Daar hadden we de tijd om af te koelen, te zwemmen, heldhaftige foto's te nemen en te lunchen. We werden begeleid door 5 stoere locals die er uit zagen alsof ze dagelijks naar de sportschool gingen. Ik vond het wel grappig toen bleek dat geen van hen kon zwemmen, dat kwam omdat ze opgegroeid waren in een plaats waar geen water was. Na de lunch gingen we verder en moesten we het paradijselijke oord verlaten. We liepen een stuk en kwamen bij een huisje waar we plaatsnamen op bankjes. Daar kregen we bananen-wijn, het rook naar bier en smaakte naar niets, niet lekker. Na de alcohol was het tijd om naar het begin van een van de routes te gaan die je de berg op neemt. Er was een klein informatiecentrum en na wat uitleg en foto's rechtsomkeert, terug naar huis.
Er is hier zo veel waar je in het begin misschien een hekel aan hebt maar waar je jezelf aan gaat hechten zoals de klamboes, het lawaai overal, de drukte, het verkeer, de temperatuur en de taal die je niet spreekt. Omgekeerd zijn er ook dingen waar je jezelf in het begin niet zo aan stoort maar na langere tijd irritant begint te worden zoals dat iedereen je mzungu noemt, het eindeloze voorstellen en vragen waar je woont, waar je werkt, waar je vandaan komt, noem maar op, ook de straatverkopers die je tot kilometers achterna lopen, de rijst en het altijd en eeuwig stoffig zijn. Stiekem denk ik dat als ik eenmaal thuis ben ik ook die dingen wel ga missen. De ervaringen en de indrukken blijven komen, soms zelfs te veel om te kunnen verwerken. Het kost wat kruim maar het is het helemaal waard.
Op school gaat alles nog steeds goed, de leraren beginnen wat vragen te stellen en willen zelf ook leren, heel mooi om te zien. Peter Paul is op het moment heel druk met het regelen van een trip naar Londen om wellicht toekomstige sponsors te ontmoeten, spannend dus! Ik heb met mezelf afgesproken dat ik komende week ga besluiten wat precies mijn goede doel gaat worden. Voor degenen die dit gemist hebben: ik heb besloten mijn geld te verdelen, 50/50, mijn school en een weeshuis genaamd cradle of love ga ik blij maken met mijn fundraising. Daar zal ik komende week op afspraak gaan waar mij duidelijk wordt gemaakt wat er hoognodig moet komen zodat ik het voor ze kan kopen. Volgend blog zal het duidelijk worden voor jullie wat het is geworden. Ik ben best een beetje nerveus over het feit dat het veelal lastig is om te zien wat de primaire behoeften zijn maar ik word hier goed geholpen door de mensen van Projects Abroad.
Jullie horen volgende week weer van me.
X Daan
-
03 Februari 2014 - 11:35
Pap:
Hallo Daan, weer prachtig om te lezen op z'n saaie maandagochtend. Hoewel saai niet het goede woord is. D'r gebeurt hier van alles op de drukkerij. Wat maak jij toch weer een hele hoop mooie dingen mee. Maak foto's zoveel je kan. We gaan straks een mooi boekje maken, vol met verhalen, indrukken en foto's. Geniet, en let op.
Pap -
03 Februari 2014 - 11:35
Els Koebrugge:
Hoi Daan,wat heb je weer een geweldige ervaringen opgedaan. Ook al spreek je nog zo goed Engels,je afkomst niet verloochen hè? Ha,ha. Brabanderder in hart en nieren. Super dat je je geld verdeeld tussen je school en een weeshuis. Denk dat je wel heel erg onder de indruk zal zijn van het weeshuis. Studeer je de tradionele Afrikaanse danspassen in voor Vivakamp, kan je ze ons ook leren. Genietze en ik kijk weer uit naar je volgende reisverslag. Xxxxxxxxx -
03 Februari 2014 - 17:01
Paul En Wilma:
Ben erg benieuwd naar je korte broek!! Blijven genieten en we horen wel welke bestemming het geld krijgt. Tot over een maandje alweer. -
03 Februari 2014 - 17:29
Marianne:
Hallo Daan wat een verhaal zeg, ik heb vele vragen maar die stel ik als je thuis bent. Nu vooral genieten en zorgen dat je alles hebt meegemaakt wat mogelijk is.
Veel plezier en tot volgende week
-
03 Februari 2014 - 20:22
Henny:
Hoi Daan,
Altijd weer leuk om jou verhaal te lezen.
Je zal er wel mooi uit zien met je Afrikaans pakkie en dat in een tropisch klimaat wel wat anders dan hier alhoewel het landschap hier ook niet winters oogt.
Als ik het goed heb ben je al aan de tweede helft van je reis begonnen maar daar moet jij nog niet aan denken.
Gebruik je tijd met al je zintuigen.
Groetjes, Henny -
03 Februari 2014 - 20:23
Monique Huijbers:
Hee Daantje!
Wat een leuk verhaal weer om te lezen. Je maakt mooie dingen mee en schrijft er echt leuk over!:)
Geniet ervan jongen, en als je terug bent (en ik) je mooie korte broek showen!!
X Monique -
06 Februari 2014 - 23:38
Rian Govers:
Hoi Daan , wat leuk om weer een stukje te kunnen meemaken van jouw reis.
Dit is een ervaring die je nooit meer vergeet. Geniet ervan!
Groetjes Frank en Rian
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
