Black man and White man!
Door: Daan
Blijf op de hoogte en volg Daan
10 Februari 2014 | Tanzania, Arusha
De afgelopen week was de eerste natte week. Er is niet veel gebeurd qua uitjes of spannende dingen. Een aantal veranderingen op school en het goede doel waar schot in begint te komen waren het enige wat deze week het nieuwe was.
De veranderingen op school zijn geen grote maar het zorgt wel voor meer werk, en gelukkig maar. Op school zijn er ongeveer 3 lesblokken, de eerste van 08.00 tot 10.10 de tweede van 10.50 tot 14.00 en de derde van 14.40 tot 16.10. Het eerste blok is het blok waar we les in geven en het tweede blok deden we bijna niets waardoor we voor het derde blok werden geëxcuseerd. Nu is er de verandering dat we kinderen die moeite hebben met bepaalde dingen, bijvoorbeeld achterlopen in Engels of wiskunde, bijles gaan geven in het tweede lesblok en misschien twee keer in de week leraren Engelse les gaan geven in het derde blok. Nu is het zo dat dat tweede misschien niet van de grond gaat komen vanwege het schema, een gedoe waar ik jullie niet mee lastig zal vallen. Ik geef bijles in Engels aan een hele lieve jongen, hij is wees en leeft bij zijn grote broer maar het is de meest gemotiveerde leerling van allemaal. Hij loopt erg achter in Engels, van daar dat ik hem daarin coach. Hij is erg dankbaar en hij heeft me een armband cadeau gedaan en hij heeft ons bij hem thuis uitgenodigd dus ik denk dat Abby en ik hem een keer naar huis gaan lopen om te zien hoe hij leeft.
Ik had mam gevraagd wat foto's van de Nederlandse natuur te sturen om aan de kinderen te laten zien, ze vinden het erg mooi maar vragen zich wel af of de olifanten het niet erg koud hebben. Ook heb ik een foto laten zien van ons pap en mam, dit was de uitkomst: ik lijk het meest op mijn moeder en een van de kinderen vond dat pap op God lijkt, zo met die witte en grijze haren. Dus Harrie, die kunde in oewe zak steeke.
Wat betreft het goede doel, bij Gohechi ga ik het besteden aan tenten om extra lokalen te creëren. Op het moment is het zo dat er twee klassen zijn waar twee of drie niveaus de ruimte moeten delen en die van één leraar les krijgen, dit neemt de kwaliteit van de lessen erg af omdat er maar aandacht is voor een groep tegelijk, dit zijn groepen waarvan we merken dat ze nogal achter lopen op de syllabus en dus moet daar verandering in komen dus dat ishet eerste, de lokalen creëren door middel van tenten te plaatsen op het schoolplein. De rest van het geld gaat naar boeken, boeken en boeken. Geen van de kinderen heeft een lesboek, het enige wat er is is een boek voor elk vak wat de leraar heeft, dit zijn echter de boeken bedoeld voor de leerlingen en omdat ze zo strikt volgens de syllabus gaan moet alles uit het boek op het schoolbord en vervolgens overgenomen worden in de schriften. Deze situatie zorgt ervoor dat er verder nauwelijks ruimte is voor verdere uitleg of dergelijke. De cradle of love, het weeshuis waar ik een kijkje zou gaan nemen vrijdag om te zien hoe het er daar aan toe is ben ik nog niet geweest, de persoon bij Projects Abroad die me zou vergezellen had een andere afspraak die voor ging. Ik ga dinsdag (morgen) langs om het weeshuis te bezoeken.
Tijd is hier een raar begrip, ik vind het erg lastig om tijd in Afrika te kunnen vatten. Mijn eerste dag voelt als gisteren maar tegelijkertijd lijkt het een half jaar geleden en de dagen gaan langzaam maar er zijn te weinig uren lijkt het wel, per dag. Heel vreemd. Ik heb iets minder dan drie weken te gaan en dat lijkt snel maar in drie weken kan er nog veel gebeuren. Ik zuig alles op als een spons en zorg dat ik alles voor de volle 100% mee maak! Het is te hopen dat dat wat lijkt te rekken. Iedereen hier voelt het hetzelfde, beetje raar is dat wel maar dat maakt het ook wel weer heel mooi.
Met natte week bedoel ik regen. Erg veel regen. Het lijkt wel een mini regenseizoen. De donderdag toen we naar huis liepen van school door het weer wat ik het meeste haat van alle weertypes: klam, nat en heel heet. Had ik astma gehad was ik waarschijnlijk gestikt. Maar terug naar waar we gebleven waren. We liepen naar huis en jawel hoor: rombel de bombel, kletter de kletter. De regen kwam met bakken uit de lucht. Abby en ik keken elkaar aan en we twijfelen of we zouden gaan schuilen of rennen. Na steen-papier-schaar toch maar gaan rennen. Uitgelachen en wel kwamen we zeiknat thuis waar we nog een keer uitgelachen werden maar we waren in ieder geval thuis! Als westers persoon heb je nogal de neiging om regen niet leuk te vinden, dat geldt voor thuis maar vooral voor hier. Wegen veranderen in wildwaterbanen en de rest in mini watervallen. Voor de locals zonder permanente watervoorziening is dit echter alles, dit is drinkwater, water om mee te koken, te wassen en te baden. Op school, een van de lokalen heeft een dak van zeil met vele gaten er in. Het begon te regenen en waar ik stond te huilen omdat alles maar dan ook alles zeik- en zeiknat aan het worden was waren de leerlingen aan het juichen. Ze hebben zelfs een gezegde: waar u huilt zullen wij lachen. Dus als het regent zijn ze erg blij. Doet je wel anders tegen de regen aankijken maar volgende keer zal ik weer net zo hard rennen als donderdag, daar ben ik mzungu voor.
Op de weg naar school kom ik geregeld een man tegen die nogal gefascineerd is met me. Telkens als ik hem zie dan roept hij: white man and black man in the same country! Of: British white man, you are my friend! Of: white man running, to wet, come here (donderdag tijdens de regen)! Dit is maar een van de individuen die ik hier dagelijks ontmoet waar je een soort band mee krijgt. Teveel om op te noemen maar hij was het benoemen waard.
Ik heb een aantal vragen voorbij zien komen in reacties en mails, mooie vragen waar ik het antwoord ook op wil weten en delen. Hoe het schoolsysteem landelijk in elkaar zit en hoe er tegen kinderen met een handicap, met name downsyndroom aangekeken wordt. Ik ga dit uitzoeken en kom er volgende week kort op terug, ik zal de belangstellenden persoonlijk per mail, whatsapp of anders bij terugkomst een uitgebreid antwoord op hun vragen geven.
Zanzibar komt eraan! Komend (lang) weekend, van donderdag tot en met maandag zal ik daar vertoeven. Dus waarschijnlijk pas dinsdag weer een verhaal. Ik kijk er naar uit!
Mocht je trouwens een keer willen skypen of zo dan graag een whatsappje, misschien dat ik een gaatje vind om gezellig te kletsen in plaats van correspondentie via blog/reactie.
X Daan
De veranderingen op school zijn geen grote maar het zorgt wel voor meer werk, en gelukkig maar. Op school zijn er ongeveer 3 lesblokken, de eerste van 08.00 tot 10.10 de tweede van 10.50 tot 14.00 en de derde van 14.40 tot 16.10. Het eerste blok is het blok waar we les in geven en het tweede blok deden we bijna niets waardoor we voor het derde blok werden geëxcuseerd. Nu is er de verandering dat we kinderen die moeite hebben met bepaalde dingen, bijvoorbeeld achterlopen in Engels of wiskunde, bijles gaan geven in het tweede lesblok en misschien twee keer in de week leraren Engelse les gaan geven in het derde blok. Nu is het zo dat dat tweede misschien niet van de grond gaat komen vanwege het schema, een gedoe waar ik jullie niet mee lastig zal vallen. Ik geef bijles in Engels aan een hele lieve jongen, hij is wees en leeft bij zijn grote broer maar het is de meest gemotiveerde leerling van allemaal. Hij loopt erg achter in Engels, van daar dat ik hem daarin coach. Hij is erg dankbaar en hij heeft me een armband cadeau gedaan en hij heeft ons bij hem thuis uitgenodigd dus ik denk dat Abby en ik hem een keer naar huis gaan lopen om te zien hoe hij leeft.
Ik had mam gevraagd wat foto's van de Nederlandse natuur te sturen om aan de kinderen te laten zien, ze vinden het erg mooi maar vragen zich wel af of de olifanten het niet erg koud hebben. Ook heb ik een foto laten zien van ons pap en mam, dit was de uitkomst: ik lijk het meest op mijn moeder en een van de kinderen vond dat pap op God lijkt, zo met die witte en grijze haren. Dus Harrie, die kunde in oewe zak steeke.
Wat betreft het goede doel, bij Gohechi ga ik het besteden aan tenten om extra lokalen te creëren. Op het moment is het zo dat er twee klassen zijn waar twee of drie niveaus de ruimte moeten delen en die van één leraar les krijgen, dit neemt de kwaliteit van de lessen erg af omdat er maar aandacht is voor een groep tegelijk, dit zijn groepen waarvan we merken dat ze nogal achter lopen op de syllabus en dus moet daar verandering in komen dus dat ishet eerste, de lokalen creëren door middel van tenten te plaatsen op het schoolplein. De rest van het geld gaat naar boeken, boeken en boeken. Geen van de kinderen heeft een lesboek, het enige wat er is is een boek voor elk vak wat de leraar heeft, dit zijn echter de boeken bedoeld voor de leerlingen en omdat ze zo strikt volgens de syllabus gaan moet alles uit het boek op het schoolbord en vervolgens overgenomen worden in de schriften. Deze situatie zorgt ervoor dat er verder nauwelijks ruimte is voor verdere uitleg of dergelijke. De cradle of love, het weeshuis waar ik een kijkje zou gaan nemen vrijdag om te zien hoe het er daar aan toe is ben ik nog niet geweest, de persoon bij Projects Abroad die me zou vergezellen had een andere afspraak die voor ging. Ik ga dinsdag (morgen) langs om het weeshuis te bezoeken.
Tijd is hier een raar begrip, ik vind het erg lastig om tijd in Afrika te kunnen vatten. Mijn eerste dag voelt als gisteren maar tegelijkertijd lijkt het een half jaar geleden en de dagen gaan langzaam maar er zijn te weinig uren lijkt het wel, per dag. Heel vreemd. Ik heb iets minder dan drie weken te gaan en dat lijkt snel maar in drie weken kan er nog veel gebeuren. Ik zuig alles op als een spons en zorg dat ik alles voor de volle 100% mee maak! Het is te hopen dat dat wat lijkt te rekken. Iedereen hier voelt het hetzelfde, beetje raar is dat wel maar dat maakt het ook wel weer heel mooi.
Met natte week bedoel ik regen. Erg veel regen. Het lijkt wel een mini regenseizoen. De donderdag toen we naar huis liepen van school door het weer wat ik het meeste haat van alle weertypes: klam, nat en heel heet. Had ik astma gehad was ik waarschijnlijk gestikt. Maar terug naar waar we gebleven waren. We liepen naar huis en jawel hoor: rombel de bombel, kletter de kletter. De regen kwam met bakken uit de lucht. Abby en ik keken elkaar aan en we twijfelen of we zouden gaan schuilen of rennen. Na steen-papier-schaar toch maar gaan rennen. Uitgelachen en wel kwamen we zeiknat thuis waar we nog een keer uitgelachen werden maar we waren in ieder geval thuis! Als westers persoon heb je nogal de neiging om regen niet leuk te vinden, dat geldt voor thuis maar vooral voor hier. Wegen veranderen in wildwaterbanen en de rest in mini watervallen. Voor de locals zonder permanente watervoorziening is dit echter alles, dit is drinkwater, water om mee te koken, te wassen en te baden. Op school, een van de lokalen heeft een dak van zeil met vele gaten er in. Het begon te regenen en waar ik stond te huilen omdat alles maar dan ook alles zeik- en zeiknat aan het worden was waren de leerlingen aan het juichen. Ze hebben zelfs een gezegde: waar u huilt zullen wij lachen. Dus als het regent zijn ze erg blij. Doet je wel anders tegen de regen aankijken maar volgende keer zal ik weer net zo hard rennen als donderdag, daar ben ik mzungu voor.
Op de weg naar school kom ik geregeld een man tegen die nogal gefascineerd is met me. Telkens als ik hem zie dan roept hij: white man and black man in the same country! Of: British white man, you are my friend! Of: white man running, to wet, come here (donderdag tijdens de regen)! Dit is maar een van de individuen die ik hier dagelijks ontmoet waar je een soort band mee krijgt. Teveel om op te noemen maar hij was het benoemen waard.
Ik heb een aantal vragen voorbij zien komen in reacties en mails, mooie vragen waar ik het antwoord ook op wil weten en delen. Hoe het schoolsysteem landelijk in elkaar zit en hoe er tegen kinderen met een handicap, met name downsyndroom aangekeken wordt. Ik ga dit uitzoeken en kom er volgende week kort op terug, ik zal de belangstellenden persoonlijk per mail, whatsapp of anders bij terugkomst een uitgebreid antwoord op hun vragen geven.
Zanzibar komt eraan! Komend (lang) weekend, van donderdag tot en met maandag zal ik daar vertoeven. Dus waarschijnlijk pas dinsdag weer een verhaal. Ik kijk er naar uit!
Mocht je trouwens een keer willen skypen of zo dan graag een whatsappje, misschien dat ik een gaatje vind om gezellig te kletsen in plaats van correspondentie via blog/reactie.
X Daan
-
10 Februari 2014 - 16:50
Rian Govers:
Hoi Daan
Weer een leuk verslag om te lezen.
Grappig dat Harrie op God lijkt, want dat maakt van jou dat je Jezus bent. hahaha
Nog maar 3 weken te gaan, wat zal het weer vlug voorbij zijn.
Geniet er nog maar van en tot het volgende verslag.
Het is een mooi project wat je gekozen hebt.
groetjes van Frank en Rian -
10 Februari 2014 - 17:16
Marianne:
Daan fijn dat je op je moeder lijkt (klopt ook vind ik)en een vader hebt die op god lijkt.
Ondanks dat je begint dat er niet veel is gebeurd en geen spannende dingen hebt mee gemaakt, een mooi verslag.
Wat betreft je project komt het helemaal goed, en zijn je plannen mooi.
Daan geniet er nog van en Zanzibar moet geweldig zijn, veel plezier.
Ik zie uit naar je foto's.
Lieve groet Marianne -
10 Februari 2014 - 17:24
Pap:
IK WIL DIE JONGEN WEL EENS ONTMOETEN!!!
Mooi verhaal weer overigens, Daan. We spreken regelmatig via app en skipe, maar toch deze verslaglegging is heel mooi. Dat boekje komt er.
Hou je haaks en geniet in Zanzibar.
Pap -
10 Februari 2014 - 19:00
Paul En Wilma:
He White Man,
geniet op Zanzibar, en wat ben ik dan, hoe heet de broer van God???
Gr. Paul en Wilma. -
10 Februari 2014 - 21:41
Mam:
Ik betrap mezelf erop dat ik af en toe al aan het aftellen ben, en jij?
Geniet nog van alles wat je doet daar. Ik ben trots!
Mam -
11 Februari 2014 - 19:38
Henny:
Hoi Daan,
Ik dacht het is al niet niks om naar Tanzania te gaan maar dat blijkt nog niet genoeg voor jou spons dus ook nog even over het water om naar Zanzibar te gaan.
Gelijk heb je en dat geeft weer inspiratie voor een leuk artikel.
Ik wacht er graag op.
Geniet ze!
Groetjes, Henny -
12 Februari 2014 - 13:54
Corrie:
Hoi Daan, wat leuk om je verhalen te lezen,nog maar 3 weken jeetje wat gaat de tijd snel.Kan me voorstellen dat je alles als een spons op zuigt.Geniet ze maar dat doe je denk ik ook voor 200%.
Lieve groet Corrie en Clim -
16 Februari 2014 - 19:30
Tante Ans En Ome Bert:
Lieve daan, mooi verslag weer. Extra tenten, goed idee ! Iets blijvends, waar de mensen zelf wat mee kunnen doen. Ben benieuwd hoe het in de cradle of love is en wat daar nuttig kan zijn.
Paraplus zijn niet nodig geloof ik, als ik dat verhaal over die regen lees.
Zo zie je maar, water is noodzaak, misschien is daar nog een goed doel mee te verzinnen? (kunnen we onze Willem A misschien inschakelen, die schijnt daar verstand van te hebben...).
Ik denk dat jij nog wel eens terug gaat naar deze plek Daan, want je bent er superenthousiast over.
Tot snel ziens (reunie !!), hou je taai, liefs van bert en ans.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
