Tijd om dag te zeggen!

Dit was me het laatste weekje wel zeg! Door de week heb ik moet ik zeggen niet veel bijzonders meegemaakt. Dagelijkse routine, het enige wat veranderde: het vertrouwen, het gemak en dergelijke wat groeide. Afgelopen weekend was erg dubbel. Mooie dingen, pijnlijke dingen, verdrietige dingen maar vooral onder een dikke laag plezier. Laat ik bij het begin beginnen.

Zaterdag: Uitslapen! Heerlijk tot 10 uur in mijn nest blijven liggen, niets moeten, alles mogen. De stad in in mijn eentje, lekker lunchen, even skypen met het thuisfront met een onnoemelijk slechte verbinding en daarna orde op zaken stellen wat betreft de boeken die ik school ga brengen, 72 stuks maarliefst! Hoe ga ik dat alleen vervoeren? Waarschijnlijk ga ik Gilbert de taxichauffeur vragen om ze met me weg te brengen, kwam er gisteren achter dat hij goede vrienden is met de directeur van gohechi, komt dus mooi uit. Verder nog wat boodschapjes gedaan voor Nederland-thuis en daarna Tanzania-thuis boekje gelezen, wat quality time met mijn baba en mama hier. Praten over van alles en nog wat. 

Zondag: Uitslapen! Wederom niks moeten maar wel meer op het programma. De meiden zijn naar de kerk en ik eet toast met pindakaas. Wanneer ze terug zijn een poging ondernomen om Wi-Fi te krijgen bij de dichtstbijzijnde gelegenheid met die luxe, een safarilodge zo'n 15 minuten verderop. Helaas weigert meneer de mobiel de Wi-Fi aan te nemen dus maar genoten van een flesje water want het is hier weer bloedje heet na de aanhoudende regen van ongeveer twee weken. Een van de medewerkers bij Projects Abroad gaf ons een tip om de gratis optredens in haar kerk bij te wonen. Omdat er toch niets op de planning stond maar besloten daar naartoe te gaan. Onderweg, lopend op slippers, onoplettend in gesprek met Abby en Emily gebeurt het volgende: Ik stoot mijn teen aan een stuk uitstekende stoeprand, je kent het wel: je stoot je teen en om een of andere reden voel je je genoodzaakt om een dansje te doen en vervolgens rondjes te lopen/hinkelen. Ik hoor Emily een stoort afkeurend geluid maken waardoor ik naar beneden kijk: jawel hoor, lap vel los en het bewijs wordt geleverd dat ik toch echt geen blauw bloed door mijn aderen heb stromen. Gelukkig een geluk bij een ongeluk, ik kijk naar links en wat zie ik daar? 'Arusha Hospital'. Daar maar naar binnen gegaan, ik had immers een pleister nodig. Alles gefixt, kusje erop, ik baalde alleen wel dat ik niet zo'n kinderpleister mocht met zo'n tekening erop, helaas. De tocht kon weer vervolgd worden. Eenmaal bij de kerk troffen we een half volle, met klapstoeltjes gevulde zaal aan waar de optredens al begonnen waren. Een aantal stukken waren fantastisch, het vrouwenkoor, het mannenkoor en het gospelkoor waren mijn favoriet! Een leuke middag en een goede besteding van mijn laatste zondag. Na de kerk hadden 5 vrijwilligers, waaronder ik, hun afscheidsdiner, dat werd gehouden bij Khans Barbecue (de grootste tip die ik kan geven als je ooit uit eten wil in Arusha), dat was fantastisch. Je komt aangelopen met een idee van: ziet-er-niet-uit, wat-moet-ik-hier-van-denken? Maar eenmaal met het eten op tafel wil je nooit meer weg, dit is het beste eten wat ik hier tot nu toe heb gehad! Een super avond met meer dan 30 vrijwilligers, heerlijk eten, gezellige mensen. Kort om, een perfecte afsluiting. Bij het vertrekken de nodige knuffels en gelukswensen, mensen waar ik er veel waarschijnlijk niet meer zal zien maar ook zeker een aantal die ik terug ga zien! 

Dingen die het hier zo mooi maken zijn klein zoals het dochtertje van 3 wat op je af komt gerend als je thuis komt van school, het meisje van 't snoepwinkeltje die telkens vrolijk zwaait als je langs loopt en wanneer je echt aan de toonbank komt weet te zeggen wat je wil kopen: two snickers and a fanta pineapple?! Ook de kinderen op school die denken dat er in Nederland giraffen en olifanten leven en de conducteur in de daladala die je een gratis rit geeft omdat hij geen wisselgeld voor een briefje van 10.000tsh heeft, de mensen langs de weg die vragen hoe het er mee staat en daarbij niet (en ooit wel) om geld vragen. De gesprekken die je voert met mensen die je zomaar tegen het lijf loopt, scholieren, gidsen, straatverkopers, weduwen, daklozen, zakenmannen, ooit niet meer dan een praatje maar af en toe een gesprek van een half uur. Dat zijn de dingen die het 'm doen, dat ga ik het meeste missen, de kleine dingen die de gaatjes vullen tussen al hetgeen wat gebeurt en een gigantische indruk op je maakt. De gigantische dingen die te nadrukkelijk op je liggen wachten, dat is hetgeen waar ik voor ben gekomen en wat de meeste indruk achter laat maar dat zijn niet de dingen die me het meest raken, dat zijn dingen uit de opsomming van zojuist. 

Zoals beloofd zou ik deze week iets vertellen over kinderen of mensen met een verstandelijke beperking, met name syndroom van down. En hoe hier het schoolsysteem in elkaar zit. Ik heb besloten om het in dit blog bij het eerste te houden en het schoolsysteem voor mijn laatste blog te bewaren.

Wat betreft de kinderen met downsyndroom heb ik goed nieuws en slecht nieuws. In het weeshuis, cradle of love, heb ik de vraag gesteld hoe de mensen hier tegen kinderen met downsyndroom aankijken. Wanneer bij de geboorte wordt gezien dat het kind gehandicapt is en wordt gedacht dat het later niet in het huishouden dan wel op het land of enig ander arbeid fatsoenlijk kan helpen/verrichten wordt de baby letterlijk gedumpt en voor dood achtergelaten. Sterker nog, ik zat ergens op het terras waar ik in gesprek kwam met een man (local) die een weeshuis runt waar met name kinderen die downsyndroom hebben leven, hij vertelde me een verhaal dat op een gegeven moment een van de kinderen naar huis kon, vanwege de (zo dacht hij) verbeterde thuissituatie. Het kind, 4 jaar oud werd thuis opgevangen maar door de ouders vergif gegeven waardoor de jongen overleden is. Dat is zwaar triest en onvoorstelbaar dat mensen dat kunnen doen met eigen vlees en bloed. Er is echter een keerzijde. Er zijn dus mensen die zich sterk maken voor dit soort kinderen, wanneer een kind wordt gevonden langs de weg of in een goot komt het vrijwel altijd in een weeshuis terecht, soms gerund door blanken en andere door locals. Wanneer een baby daar terecht komt wordt er voor de eerste 3 jaar goed voor gezorgd, daarna gaat het naar een geschikt adoptiegezin of een volgend weeshuis. Er zijn projecten waar gehandicapte kinderen/mensen centraal staan, zowel mentaal als lichamelijk als beide. Dat kunnen werkplaatsen of restaurants zijn maar ook kleiner. Deze initiatieven zijn hier in de omgeving toeristisch in de zin van veel blanken maken gebruik van de diensten en eigenlijk geen locals. Wanneer het kind niet in zo'n initiatief terecht komt en door een adoptiegezin in het reguliere onderwijs terecht komt is er geen kans om fatsoenlijk les te krijgen. Leraren zijn niet geschoold daarin en weten niet wat ze ermee aanmoeten dus wordt de boel maar de boel gelaten. Dus er zijn verschillende selectierondes, de geboorte, soort weeshuis, soort gastgezin, soort school/project en ga zo maar verder. In de tijd dat ik nu hier ben heb ik nog maar drie verstandelijk gehandicapte kinderen gezien, een op school, een in het weeshuis en een bij het zwembad en geen een verstandelijk gehandicapte volwassene, dat zegt genoeg denk ik. Het woord voor een gehandicapt persoon van Swahili naar het Engels vertaald betekent zoiets als: mad/crazy person. De mentaliteit en de cultuur hier is er nog niet aan toe om om te kunnen gaan met verstandelijk gehandicapten. Ik sprak met mijn Swahili lerares en zij is redelijk modern, enigszins verwesterd te noemen maar ze gaf toe dat ze op dit gebied niet ruimdenkend is en wanneer ze op staat een verstandelijk gehandicapt persoon ziet, ze er letterlijk voor wegrent.

Een ander verhaal zijn de albino's. Dat is natuurlijk niets mentaals of geestelijis maar kan net zo verschrikkelijke gevolgen hebben. Ik heb al redelijk veel albino's gezien hier (misschien 6, dat is redelijk veel) maar ze zijn toch schaars en vaak parias in de samenleving (in dorpen). Door sommige stammen in Tanzania wordt een albino als iets slechts gezien en wanneer je als albino in een gezin wordt geboren dat niet christelijk is maar ik kwade geesten gelooft dan heb je een probleem. Schrik niet maar de ledematen van pasgeboren albino kinderen worden gebruikt voor zwarte magie. Nog een voorbeeld van de cultuursverschillen tussen de onze en de Tanzaniaanse. Dit is echter alleen iets wat gebeurt in de kleinere dorpen, van daar dat er in de stad meer albino's wonen.

Dit is mijn voorlaatste blog. Ik heb nog maar twee dagen te gaan na vandaag (maandag). Donderdag ben ik weer terug in Nederland. De tijd is gevlogen! 

Tot over een onbepaalde tijd want carnaval staat voor de deur wanneer ik terug ben. 

X Daan